O książce: rok / Francois Villon to ostatni i największy z poetów francuskiego średniowiecza. Nazwisko jego brzmi de Montcorbier; Billon to pseudonim – nazwisko krewnego, który go wychował, paryskiego księdza. Wirtuozowskie mistrzostwo wiersza, alegoria i czarny humor czynią go wyjątkowym zjawiskiem w literaturze średniowiecznej. Villon został przetłumaczony na język rosyjski przez takich mistrzów poezji jak I. Erenburg, O. Mandelstam, N. Gumilyov, V. Bryusov. Prawdziwe wydarzenie historię „Russian Villon” opisał książka I. Ehrenburga „Francois Villon. Fragmenty „Wielkiego Testamentu”, ballady i różne wiersze. Tłumaczenie i szkic biograficzny Ilji Ehrenburga”, wydanej w 1916 roku przez wydawnictwo „Zerna”. Ehrenburgowi udało się wprowadzić Villona w orbitę kultury rosyjskiej jako żywego fenomenu poetyckiego. Tłumaczenia takie jak „Czterowiersze”, które Majakowski uwielbiał powtarzać, można uznać za klasykę. Jestem Francois, z czego nie jestem zadowolony. Niestety, śmierć złoczyńcy czeka, A ile ten tyłek waży, Szyja wkrótce się dowie. Przekłady Ehrenburga zyskały uznanie czytelników, przyczyniając się do ukształtowania stabilnego wizerunku „rosyjskiego Villona”. Być może właśnie w tym tkwi jeden z powodów, dla których przez prawie pół wieku Ehrenburg jako interpretator Villona nie miał konkurentów. W każdym razie dokładnie czterdzieści lat po opublikowaniu swojej książki do Villona zwrócił się nikt inny... jak sam Ehrenburg, który zrewidował swoje stare tłumaczenia, zbliżył je do oryginału i opublikował w czasopiśmie Foreign Literature” (1957. № 1)6.